Het afscheid komt dichterbij

Soms zit ik op de rand van mijn bed en kijk ik rond in mijn kamer. Al die spullen! Aan alles is een herinnering verbonden. Wat ik nu zie, is er straks niet meer. Dat voelt zo onwerkelijk! Ik denk aan alles wat ik straks achter ga laten. Dan zijn mijn spullen natuurlijk niet het belangrijkste! De vriendschappen die ik heb opgebouwd, laat ik ook achter in Nederland als ik ga. Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou worden. Natuurlijk hoop ik dat de vriendschappen blijven bestaan, maar ik moet ook reëel blijven. Ik zal geen deel meer uitmaken van het dagelijks leven. Dat doet me erg veel! Ik ben bang alleen nog maar een herinnering te worden.

Ik vind het moeilijk om verder te kijken dan de datum waarop ik vertrek. Ik merk dat ik daardoor alles wat ik moet doen voor me uit ga schuiven. Ik maak nu bewust de keuze om me er weer toe te zetten. 

Ik vertrek waarschijnlijk in de tweede week van juli naar Tanzania. Op 27 juni geef ik een afscheidsfeest. Ook hier zijn weer die gemengde gevoelens. Bah!